Podejście tradycyjne charakteryzuje się schematem działania, w którym najpierw wykonujemy ćwiczenie i dopiero po jego opanowaniu wprowadzamy go do gry. Zawodnik nie wie w jakim celu go wykonuje, a nawet gdy otrzyma wyjaśnienie, to i tak jest to dalekie od wykorzystania danego elementu w grze. Transfer nie jest tak wysoki, jak by nam mogło się wydawać.

Podeście całościowe oparte jest na współczesnej wiedzy z dziedziny psychologii i pedagogiki.

Ćwiczenie wynika z gry. Ćwiczę to, co sprawia mi trudność w grze oraz to co może podnieść grę na wyższy poziom, o krok dalej. Wiem co mi potrzeba, dlatego to ćwiczę i od razu sprawdzam w grze. 

Nie marnuje czasu na nudne powtarzanie utartych schematów, które nijak się mają do tego jak należy działać podczas zawodów.

Tymczasem w podejściu współczesnym spojrzenie na trenowanie jest odmiennie inne. Spójrzmy na poniższe punkty, aby ocenić jak daleko zaszliśmy w całościowym rozumieniu treningu.

• Celem nie jest „dawanie w kość”, ale nauczanie i przygotowywanie do zawodów.
• Dążę do tego, aby siatkówka bawiła na każdym poziomie (różnorodność ćwiczeń, ciekawa gra, zastosowanie pomocy sportowych i trenażerów).
• Inspiruję i tworzę środowisko „uczenia się” poprzez wykazywanie postępów.
• Dobrze komunikuje swój przekaz i dbam o dobre relacje pomiędzy zawodnikami.
• Obserwuje indywidualne potrzeby i pracuje nad rozwojem swoich zawodników
• Rozwijam grę poprzez wykorzystanie indywidualnych postępów zawodników
• Dbam o to aby zawodnicy doznawali pewnej dawki sukcesu na każdych zajęciach (progresja umiejętności, realistyczne cele).

Ustawiania ćwiczących w zbyt długich rzędach (oczekiwanie w kolejce i zbyt mała ilość pomocy dla ćwiczących)
Udzielania zbyt długich wyjaśnień ( zamiast stosowania ćwiczeń doprowadzających, pomocy dydaktycznych)
Częstej zmiany ćwiczeń wymagających zmiany ich organizacji (przemieszczanie grup, wymiana sprzętu)
Przesadnego zwracania uwagi na dyscyplinę

Wykonując ćwiczenia oderwane od gry („ćwiczenia z kapelusza”) nie budujemy swojego autorytetu. Zawodnicy szybko wychwycą, co jest grane. Należy dać im wiedzę, aby sami mogli dochodzić do konkretnych rozwiązań. Wówczas ich nawyki są trwałe, a gra rozwija się w tempie dającym satysfakcję wszystkim.