Systematyczna praktyka podwyższa poziom opanowania przez zawodnika danego działania, nawet jeżeli nie jest on świadomy, tego co powoduje jego poprawę. Na uwagę zasługują fakt, że uczący lepiej wykonują i opanowują te składniki zadania, których sobie nie uświadamiają, niż z których zadają sobie sprawę. Zatem im proporcjonalnie więcej składników ukrytych tym większa biegłość uczącego się danego zadania i sprawniejszego dostosowania się do zmieniających się sytuacji.
Widać z tego wyraźnie, że przy każdym wykonaniu określonej czynności zachodzi proces uczenia się. Zadaniem nauczyciela jest więc takie zaplanowanie ćwiczenia aby ćwiczący mógł doskonalić swoje umiejętności zarówno w sposób jawny jak i ukryty

Ocena biegłości wykonywania danego ruchu zależy od kilku czynników na które trener powinien zwrócić uwagę. Pierwszym czynnikiem jest pewność wykonania. Jeżeli ocenia się uczącego poprzez np. ilość celnych trafień w materac zagrywką, to należy mieć na uwadze, że wynik może być  przysłowiowym łutem szczęścia. Jeżeli taki sprawdzian miałby być miarodajny, to należy przeprowadzić go wielokrotnie w różnym czasie. Jeżeli dobry wynik będzie powtarzał się, to możemy mówić o pewności wykonania. Myślę, że dla poczatkujących cel do którego kieruje powinien być bliższy i większy. Stopniowe weryfikowanie pewności poprzez systematyczne sprawdziany pozwalają na wejściu na kolejny etap, gzie cel będzie mniejszy i bardziej oddalony. Można pokusić się o stwierdzenie, że uczymy poprzez zdobywanie pewności wykonania, ocena których powinna być widoczna mobilizująca go do pracy. Jeżeli, np. uczeń pokona długość boiska odbijając piłkę 30 razy nad sobą, to postępem będzie gdy potrafi zrobić to 20 razy, itd. 

Drugą z pośród najważniejszych cech decydujących o biegłości jest jak najmniejszy wydatek energii podczas wykonywania danej czynności. Chodzi tutaj zarówno o energię fizyczną jak i psychiczną. Nie przechodzimy do następnego etapu jeżeli wykonywanie ruchu jest mało ekonomiczny, tzn. posiada dużo przyruchów i dodatkowych czynności. Uczący się powinni stopniowo uwalniać się od myślenia o sposobie wykonania (stopniowa automatyzacja) i kierować uwagę na płynność ruchu. 

W czasie zawodów można obserwować młodzież wykonującą szereg elementów technicznych z dodatkowymi niepożądanymi ruchami.  Szczególnie widać to podczas wykonywania zagrywki, gdzie arsenał niepotrzebnych ruchów jest zdumiewający. Wygląda na to, że wykonanie zagrywki mierzone jest głównie poprzez skuteczność (uda się, czy nie) bez zwracania uwagi na minimalizację wydatku energetycznego (czyli zbędnych przyruchów). Takim zbędnym przyruchem jest również reakcyjne zachowanie się często spotykane szczególnie u zawodników atakujących, gdy ruszają do ataku z wysokiej piłki zanim ona zostanie wystawiona. Również rozgrywający rozpoczynający ruch zanim zgrubnie określi miejsce z którego będzie wystawiać jest stratą energii, timingu oraz orientacji. 

Trzecim kryterium biegłości jest optymalizacja czasu osiągnięcia celu. Czas należy dopasować do wymogów danego zadania. Nazbyt duża szybkość prowadzi do wykonania niedbałego lub błędnego i jest to chyba oczywiste dla każdego. Powstaje jak nauczać ruchu, czy rozpoczynamy wolno zachowując właściwy timing i stopniowo przyspieszamy ruch czy odwrotnie. Widomo, że wykonując ruch wolno trudno jest utrzymać jego timing, więc nie jest to dobry sposób na początek nauczania. Istnieje powiedzenie, że nie jest tak ważne jak szybko potrafisz wykonać ruch, ale jak potrafisz wykonać go wolno. Wolne wykonanie z właściwym timingiem jest jakby miarą mistrzostwa wykonania. 

Dzieci powinny uczyć się wykonania ruchu w jego nago naturalnej postaci, tak jak rzucają, kopią czy odbijają. Nie za szybko, nie za wolno w sposób dostosowany do każdego indywidualne. Dalsze przyspieszanie i zwalniane ruchu wykonywane jest na bazie wyrobionego schematu. Poprzez dawanie zadań wymagających dokładnego wykonania sterujemy szybkością wykonania ruchu.

Widzimy, że te trzy cechy wskazujące na biegłość wykonania czynności ruchowej są wzajemnie ze sobą powiązane. Pomyśl nie tylko o ekonomicznym ruchu ale również tworzeniu sytuacji boiskowych podczas treningu, aby w czasie gry nie były one zbyt dużym obciążeniem pochłaniającym wiele energii, np. motywacja skupienie uwagi, zmęczenie

Czynność ruchowa jest zawsze widoczna i ma na nią wpływ wiele czynników, czy sprawność fizyczna. Natomiast uczenie się ruchów jest wewnętrznym, poziom opanowania zaś - stanem odzwierciedlającym bieżącą zdolność danej osoby do wykonywania określonego ruchu.

Najlepszym sposobem oceny poziomu opanowania ruchów jest obserwacja czynności ruchowych zawodnika i odnotowywanie zmian pojawiających się systematycznie w miarę narastania doświadczenia. Jeżeli w trakcie wielu obserwacji (nie na podstawie wykonania jednego udanego bloku czy ataku)ocenimy, że biegłość zawodnika utrzymuje się na względnie stałym poziomie i to w różnorodnych warunkach, wówczas można założyć, że wykonywana czynność odzwierciedla faktyczny stan jej wykonywania. 

Dlatego przeprowadzając testy podczas zgrupowań naborowych kadry lub podczas egzaminu do klasy sportowej, to należy brać pod uwagę, poziom opanowania danej umiejętności  ocenianej na podstawie etapu na jakim uczeń znajduje się. Ważny jest też kontakt z dotychczasowym trenerem lub nauczycielem, któremu należy zadać szereg pytań rzucających światło na testowaną osobę.